เศรษฐศาสตร์ภาคเพลง “แรพ”

ท่านผู้อ่านคิดเหมือนผมหรือเปล่าครับว่า การเรียนรู้ของมนุษย์เราไม่จำเป็นต้องอยู่แค่ในห้องเรียนหรือจำกัดแค่เพียงตำราอย่างเดียว

นับตั้งแต่ผมเริ่มหัดเขียนบล็อกนั้น, ผมเชื่อว่าความรู้จากสื่ออินเตอร์เนตนั้นทรงพลังอย่างยิ่งครับ โดยเฉพาะ “วิกิพีเดีย” (Wikipedia) ได้กลายเป็นเว็บประจำที่ผมโปรดปรานมากที่สุดไปแล้ว

อย่างไรก็ดีในฐานะนักเรียนเศรษฐศาสตร์, การได้ท่องไปในบล็อกของเหล่ากูรูนักเศรษฐศาสตร์ระดับโลกนั้นนับได้ว่าน่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเลยครับ

ถ้าจะว่าไปแล้วบล็อกเศรษฐศาสตร์ หรือ Economics Blog ที่ได้รับความนิยมจากนักเรียนเศรษฐศาสตร์และผู้สนใจนั้นคงหนีไม่พ้นบล็อกของเหล่าศาสตราจารย์ทางเศรษฐศาสตร์ทั้งหลายจากมหาวิทยาลัยชั้นนำในอเมริกาอย่างสแตนฟอร์ด (Stanford), เอ็มไอที (M.I.T), หรือ ฮาวาร์ด (Harvard)

นอกจากนี้บรรดาป็อปปูลาร์ อีโคโนมิสต์ (Pop Economists) อย่าง นายสตีเวน ดี เลวิตต์ (Steven D Levitt) และ สตีเฟน เจ ดับเนอร์ (Stephen J Dubner) คู่หูนักเขียนหนังสือชื่อดังอย่าง “Freakonomics” หรือ นายทิม ฮาร์ฟอร์ด (Tim Harford) เจ้าของเบสต์เซอลเลอร์ “The Undercover economist” ก็ยังแอบแฝงตัวมาเป็นบล็อกเกอร์เหมือนกัน

เช่นเดียวกับเหล่าปรมาจารย์อย่าง แกรี่ เบคเกอร์ (Gary Becker) หรือ อาจารย์ใหญ่ พอล ครุกแมน (Paul Krugman) ก็เริ่มขยับเนื้อที่การเขียนจากหน้าหนังสือพิมพ์มาสู่หน้าจอคอมพิวเตอร์กันมากขึ้นครับ

กลับมาเรื่องที่ผมอยากเล่าดีกว่าครับ, ไม่กี่วันมานี้ผมมีโอกาสแวะไปเยือนบล็อกของโปรเฟสเซอร์แมนคิว (N. Gregory Mankiw) ซึ่งว่ากันว่า ณ นาทีนี้ชื่อของ “แมนคิว”ไม่ได้เป็นรองใครในบรรณพิภพเศรษฐศาสตร์แห่งเมืองลุงแซม

โดยส่วนตัวผมแล้ว, ผมเชื่อว่าตำราหลักเศรษฐศาสตร์ของแมนคิว (Principles of Economics) น่าจะมีอิทธิพลต่อนักเรียนเศรษฐศาสตร์ทั่วโลกในศตวรรษที่ 21 ไม่แพ้ตำราเศรษฐศาสตร์ (Economics) ของศาสตราจารย์ พอล แซมมวลสัน (Paul Samuelson) ที่เคยสร้างเบ้าหลอมความคิดทางเศรษฐศาสตร์ในศตวรรษที่ยี่สิบ

ปัจจุบันแมนคิวกินตำแหน่งศาสตราจารย์สอนอยู่ที่คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ครับ

โปรเฟสเซอร์แมนคิวนั้นนับเป็นนักเศรษฐศาสตร์ที่เขียนหนังสือได้สนุกคนหนึ่งครับ ดูจากสำบัดสำนวนแล้ว แมนคิวได้ทำให้วิชาเศรษฐศาสตร์ดูน่าสนุกขึ้นเยอะ

แมนคิวได้เปิดบล็อกส่วนตัวให้นักเรียนเศรษฐศาสตร์และผู้สนใจได้เข้าไปเยือน แน่นอนครับแมนคิวเป็นคนที่อัพบล็อก (Update Blog) บ่อยมาก ทำให้เนื้อหาในบล็อกของเขามีความทันสมัยและวิเคราะห์สถานการณ์เศรษฐกิจโลกได้อย่างเฉียบคม

นอกจากนี้แมนคิวยังสร้างชื่อในวงการเศรษฐศาสตร์ด้วยการบัญญัติ “หลักสิบประการของวิชาเศรษฐศาสตร์” หรือ Ten Principles of Economics

หลักสิบประการของแมนคิวนี้ได้สะท้อนให้เห็นผลึกทางความคิดของนักเศรษฐศาสตร์กระแสหลักที่ยึดมั่นในเรื่องประสิทธิภาพในการจัดสรรทรัพยากร (Efficiency of allocation) มาโดยตลอด

ไอ้เจ้าหลักทั้งสิบของแมนคิวนั้น, ถูกแบ่งออกเป็นสามเรื่องใหญ่ๆครับ คือ มนุษย์เราตัดสินใจกันอย่างไร? (How people make decision) แล้วจากนั้นมนุษย์เรามาปฏิสัมพันธ์กันได้ยังไง? (How people interact with each other) และท้ายที่สุดไอ้สิ่งที่มนุษย์มันมาสัมพันธ์กันนั้นมันส่งผลกระทบต่อการทำงานของเศรษฐกิจโดยรวมอย่างไรล่ะ? (The forces and trends that affect how the economy as a whole works)

อย่างไรก็ตามหลักทั้งสิบข้อของแมนคิว ถ้าจับให้นักเรียนเศรษฐศาสตร์มานั่งท่องนั้นมันก็จะกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อไปเสียอีก ด้วยเหตุนี้เองจึงมีวงดนตรีแรพวงหนึ่งชื่อ Rhythm, Rhyme, Results ได้หยิบเอาบัญญัติสิบประการของแมนคิวมาแปลงเป็นเนื้อร้องแล้วใส่ทำนองร้อง “แรพ” ได้อย่างมีสีสัน

ในครั้งแรกที่ผมเห็นชื่อ Principles of Economics, Rap version ในบล็อกของแมนคิวนั้น ผมงงอยู่ไม่น้อยว่ามันคืออะไร แต่พอคลิ๊กเข้าไปดูจึงรู้ว่ามันเป็นเพลงแรพที่วง Rhythm, Rhyme, Results ได้ใช้หลักเศรษฐศาสตร์สิบข้อของแมนคิวมาแปลงเป็น “แรพ” ในชื่อเพลง Demand, Supply

สำหรับ Rhythm, Rhyme, Results หรือ Triple-R นั้นจัดเป็นวงดนตรีแรพเพื่อการศึกษา (Educational Rap)ครับ ทั้งนี้ทั้งอัลบั้มของ Triple-R นั้นล้วนเป็นแรพที่กล่าวถึงวิชาการต่างๆ อย่างเพลง Circulatory system นี่ก็ว่าด้วยเรื่องวิทยาศาสตร์ หรือจะเพลง 43 presidents นี่ก็ว่าด้วยเรื่องสังคมประวัติศาสตร์อเมริกัน สำหรับเพลง Demand,Supply นั้นน่าจะเป็นเพลงเปิดตัวของ Triple-R นะครับ เพราะดูแล้วเนื้อแรพและทำนองลงตัวน่าฟังมาก

ผมขอทิ้งท้ายด้วยเนื้อเพลง Demand, Supply ที่กล่าวถึงหลักเศรษฐศาสตร์ของแมนคิวให้ท่านผู้อ่านได้ลอง “แรพ” ดูแล้วกันนะครับ เผื่อบางทีเราจะเข้าใจหัวใจของวิชาเศรษฐศาสตร์จากเพลงแรพกันไงล่ะครับ…โย่...โย่!

Hesse004

Demand, Supply by Rhythm, Rhym, Results

VERSE 1
Tradin’ this for that, call it tit for tat
We all face tradeoffs and that’s a fact because
Everything is in finite supply
That’s the reason why we all sell and buy

Next up is rule deuce, the next best use
Of money or time defines its true value
It’s more convoluted than just the simple cost
What else could you do? What opportunities are lost?
Decisions at the margin, yeah that’s the key

To understanding principle #3
Take your present situation and assume that it’s the best
If a change is worth more than it costs, then that’s your test

Lesson #4: it’s like the carrot and the stick
We break it down so you can see what makes the world tick
So why do we do the things that we do?
It’s a system of incentives that we all respond to

CHORUS
Demand, supply
Listen up, learn this, and you’ll know why
We work, we buy
The price is right when the competition’s alive
(x2)

VERSE 2
Everyone in society can benefit from trade
#5 is a reminder that we shouldn’t let hope fade
Just use what you’ve got to produce your best
The money that you make will buy the rest

Lesson 6 is a trick, the invisible hand
Buyers and sellers clear markets without the man
The market system almost always prevails
But recognize, too, that markets can fail
Because of monopolies and the troubles they create
Uncle Sam comes along and he’s gotta regulate

That’s lesson #7: when government’s there
They oversee to guarantee that competition is fair

#8 says the future of a national State
Relies on services and products people create
If we sell and excel and we keep doing well
Then the money keeps going ’round just like a carousel

CHORUSVERSE 3

#9: keep an eye on that money supply
Printing too much paper sends prices sky high
A dollar means nothing, it’s just a nice name
If what it represents doesn’t stay the same

Number 10: there’s a tradeoff in the short run
Between unemployment and inflation
I really can’t explain the whole situation
You want the full story? Step up your education!